ONLINE EXHIBITION Antoni Muntadas “On Translation. On View”

Body: 

Text by Modesta Di Paola

 

 

Public art includes a considerable part of contemporary creation that questions the context in which it occurs and the public that receives it. On the one hand, it intervenes in the space surrounding the artist, on the other hand, it considers the presence of people that inevitably participate in the aesthetic and social context where they live. This is the basic premise to understand the creative process of the project On Translation: On View (2004) by Antoni Muntadas. Made in Japan and produced in New York, On view films for seven minutes a totally anonymous place, a space produced, like many others, by contemporary globalization, and includes the environmental noise, which plays in the background. The panoramic perspective is recorded in a sequence shot, giving the feeling of being reproduced by a surveillance camera. An undetermined eye, therefore seeing while being unseen the movement of people and things. In turn, the viewer that watches the video feels confused trying to understand what people are watching. On View is a paradox of "what" is observed and "who" observes, but it is effective also to reflect on the "how" and "why" the observation takes place while waiting for what might happen that maybe it will never happen. In this sense, On Translation: On View analyzes another fundamental aspect of public art: the visual translation, an almost impossible and yet everyday task, without which we could not understand the messages that constantly come from outside. To watch the video, even if the subject of the content is an anonymous public place, implies a kind of translation of what we see / we hear / feel. It is no coincidence that talking about this work, Muntadas points out that the main issue is not so much the content of the video as the questions that inevitably revolve around their representation and interpretation: "Who?", "What?" sparks the interest and need for the artistic work, "why?" defines the phase of research and reflection that originates the creative journey, "how?" it is the means by which we work, "where?" and "when?" relate to space and time. These questions introduce the notions of site-specific and time-specific which are typical of public art, as concepts related to a work of art considered in relation to the space in which it occurs and the time its perception should involve.

***

El arte público incluye una parte considerable de la creación contemporánea que se interroga acerca del contexto en que se produce y el público que la percibe. Por una parte, interviene en el espacio que rodea al artista, por otra, considera la presencia de un público que inevitablemente participa en las necesidades estéticas y sociales del lugar donde vive. Esta es la premisa básica para entender el proceso creativo de On Translation: On View (2004) de Antoni Muntadas. Realizado en Japón y producido en Nueva York, On view filma durante siete minutos un lugar totalmente anónimo, un espacio producido, como tantos otros, durante la globalización contemporánea, y campa el ruido ambiental, que reproduce de fondo. La panorámica está grabada en un plano-secuencia, dando la sensación de ser la grabación reproducida por una cámara de vigilancia. Un ojo indeterminado, por tanto, que observa inobservado el tránsito de personas y cosas. A su vez, el espectador que observa el video se siente confundido intentando entender lo que la gente está mirando. On View es una paradoja de “lo que” se observa y de “quien” observa, pero es eficaz también para reflexionar sobre el “cómo” y “por qué” se observa mientras se está a la espera de aquello que podría suceder y que tal vez nunca sucederá. En este sentido, On Translation: On View analiza otro aspecto fundamental del arte público: el de la traducción visual, una tarea casi imposible y sin embargo cotidiana, sin la cual no podríamos entender los mensajes que constantemente vienen del exterior. Observar el vídeo, aunque el sujeto del contenido sea un lugar público anónimo, implica una especie de traducción de lo que vemos / escuchamos / sentimos. No es casual que, hablando de esta obra, Muntadas señale que el tema principal no es tanto el contenido del vídeo como las preguntas que, inevitablemente, girarán en torno a su representación e interpretación: “¿quién?”, “¿qué?” insta al interés y la necesidad del quehacer artístico, “¿por qué?” define la fase de la investigación y la reflexión que originan el recorrido creativo, “¿cómo?” es el medio con el que se trabaja, “¿dónde?” y “¿cuándo?” se relacionan con el espacio y el tiempo. En estas preguntas se sitúan las nociones de site-specific y time-specific típicas del arte público, es decir, de conceptos relacionados con una obra de arte considerada en relación con el espacio en el que se produce y el tiempo que debería implicar la percepción que tenemos de ella.

***

L’arte pubblica comprende una parte considerevole della creazione contemporanea che s’interroga sul contesto in cui si produce e al pubblico che la percepisce. Da una parte interviene nello spazio circonda l’artista, dall’altro considera la presenza di un pubblico inevitabilmente partecipe alle necessità estetiche e sociali del luogo in cui si trova a vivere. Questa è la premessa fondamentale per intendere il processo creativo di On Translation: On View (2004) di Antoni Muntadas. Realizzato in Giappone e prodotto a New York, On View filma durante sette minuti un luogo assolutamente anonimo, uno spazio come tanti prodotto durante la globalizzazione contemporanea, e ne capta i rumori dell’ambiente che riproduce in sottofondo. La panoramica è girata in un unico piano sequenza dando la sensazione che sia una ripresa riprodotta da una camera di vigilanza. Un occhio indeterminato, dunque, osserva inosservato il transito di persone e cose. A sua volta lo spettatore che osserva davanti al video rimane interdetto su ciò che le persone stanno osservando. On View è un paradosso di “ciò che” si osserva e di “chi” osserva, ma è efficace anche per riflettere sul “come” e il “perché” si osserva mentre si giace nell’attesa di ciò che potrebbe accadere e che forse non accadrà mai. In tal senso di On Translation: On View analizza anche un aspetto singolare dell’arte pubblica, quella cioè della traduzione visuale, un’impresa quasi impossibile, eppure quotidiana, senza la quale non potremmo comprendere continuamente i messaggi che ci provengono dall’esterno. Osservare il video, per quanto il soggetto del contenuto sia un luogo pubblico anonimo, implica una sorta di traduzione di quanto vediamo/ascoltiamo/sentiamo. Non a caso Muntadas parlando di quest’opera puntualizza che il soggetto non sta tanto nel contenuto del video ma nelle domande che inevitabilmente devono ruotare intorno alla sua rappresentazione e interpretazione: «chi?» «cosa?» sollecitano l'interesse e la necessità del fare artistico, «perché?» definisce la fase della ricerca e della riflessione che stanno all’origini del percorso creativo, «come?» è il medium in cui si realizza il lavoro, «dove?» e «quando?» sono legati allo spazio e al tempo. In queste domande si situa la nozione di site-specific e time-specific, tipiche dell’arte pubblica, nonché concetti legati a un lavoro artistico considerato in rapporto allo spazio in cui viene realizzato e al tempo che dovrebbe implicare la percezione che abbiamo su di esso.

***

A arte pública inclui uma parte considerável da criação contemporânea que questiona o contexto em que se produz , bem como o público que a percebe. Por uma parte, intervém no espaço que envolve o artista, por outro considera a presença de um público que inevitavelmente participa das necessidades estéticas e sociais do lugar onde vive. Esta é a premissa básica para entender o processo criativo de On Translation: On View (2004) de Antoni Muntadas. Realizado no Japão e produzido em Nova York, grava durante sete minutos um lugar totalmente anônimo, em um espaço como muitos produzidos durante a globalização contemporânea, detectando o ruído ambiental. A visão geral é gravada em uma só sequencia e dá a sensação de ser um vídeo reproduzido por uma câmera de vigilância. Um olho não determinado e desapercebido observa o trânsito de pessoas e coisas. Por outro lado, o espectador que observa o vídeo se sente confundido tentando entender o que está sendo visto.

On View é um paradoxo de “o que” se observa e de “quem” observa, mas também é eficaz para refletir sobre “como” e “por que” se observa enquanto se espera o que poderia acontecer e que talvez nunca acontecerá. Neste sentido, On Translation: On View analisa outro aspecto da arte pública, ou seja, o da tradução visual, uma tarefa quase impossível e no entanto fundamental para entender as mensagens que constantemente vem do exterior. Observar o vídeo, embora o conteúdo seja um lugar público anônimo, implica uma espécie de tradução do que vemos / escutamos / sentimos. Não é casualidade que falando desta obra Muntadas assinala que o tema principal não é tanto o conteúdo do vídeo, mas sim as perguntas que, inevitavelmente, teriam que ser feitas para sua representação e interpretação: “quem?”, “que?” se interessam pelas necessidades do fazer artístico, “por quê?” define as bases da reflexão sobre as origens do processo criativo, “como?”, é o meio com o que se trabalha, “onde?” e “quando” se relacionam com o espaço e o tempo. Destas questões, se chega às noções de lugar específico e tempo específico típicos da arte pública, ou seja, de conceitos relacionados com uma obra de arte pensada em relação com o espaço em que se produz e com o tempo que deve implicar nossa percepção.

***

H δημόσια τέχνη αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της σύγχρονης δημιουργίας, που αμφισβητεί το πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται και το κοινό που την προσλαμβάνει. Από τη μία μεριά, παρεμβαίνει στο χώρο γύρω από τον καλλιτέχνη, από την άλλη, λαμβάνει υπόψη την παρουσία των ανθρώπων που αναπόφευκτα συμμετέχουν στo αισθητικό και κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο ζουν. Αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για να κατανοήσουμε τη δημιουργική διαδικασία του έργου On Translation: On View (2004) του Antoni Muntadas. Γυρισμένο στην Ιαπωνία και ολοκληρωμένο στη Νέα Υόρκη, το On View παρακολουθεί για επτά λεπτά έναν εντελώς ανώνυμο χώρο, ένα χώρο που παράγεται, όπως και πολλοί άλλοι, από τη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση, και περιλαμβάνει τον περιβαλλοντικό θόρυβο, που παίζει στο παρασκήνιο. Η πανοραμική άποψη καταγράφεται σε ένα μεγάλο πλάνο, δίνοντας την αίσθηση ότι την κατέγραψε μια κάμερα επιτήρησης. Ένα αόρατο μάτι, που βλέπει χωρίς να το δουν, παρακολουθεί τη μετακίνηση των ανθρώπων και των πραγμάτων. Με τη σειρά του, ο θεατής που παρακολουθεί το βίντεο δεν μπορεί να διακρίνει τι βλέπουν οι άνθρωποι στο φιλμ. Το On View είναι ένα παράδοξο του «τι» παρατηρείται και το «ποιος» παρατηρεί, αλλά μας προβληματίζει επίσης σχετικά με το «πώς» και το «γιατί» λαμβάνει χώρα η παρατήρηση, σε αναμονή για το τι μπορεί να συμβεί που ίσως να μη συμβεί ποτέ. Με αυτή την έννοια, το έργο On Translation: On View αναλύει μια άλλη βασική πτυχή της τέχνης στο δημόσιο χώρο: την οπτική μετάφραση, μια σχεδόν αδύνατη αν και καθημερινή διεργασία, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσαμε να προσλάβουμε τα μηνύματα που έρχονται από έξω. Το να παρακολουθήσει κανείς το βίντεο, ακόμα και αν το περιεχόμενό του δείχνει ένα ανώνυμο δημόσιο χώρο, υπονοεί ένα είδος μετάφρασης του τι βλέπουμε / ακούμε / αισθανόμαστε. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μιλώντας για αυτό το έργο ο Muntadas επισημαίνει ότι το κύριο ζήτημα δεν είναι τόσο το περιεχόμενο του βίντεο, όσο τα ερωτήματα που αναπόφευκτα περιστρέφονται γύρω από την αναπαράσταση και την ερμηνεία: Το "Ποιος;" και το "Τι;" εξάπτουν το ενδιαφέρον και την ανάγκη για την καλλιτεχνική δημιουργία, το "γιατί;" καθορίζει τη φάση της έρευνας και του προβληματισμού που βρίσκονται στην αφετηρία της δημιουργίας, το "πώς;" είναι τα μέσα με τα οποία δουλεύουμε, το "πού;" και το πότε;" σχετίζονται με το χώρο και το χρόνο. Οι ερωτήσεις αυτές εισάγουν τις έννοιες του site-specific και του time-specific που είναι χαρακτηριστικές της τέχνης στο δημόσιο χώρο, ως έννοιες που σχετίζονται με ένα έργο τέχνης που προσλαμβάνεται σε σχέση με το χώρο στον οποίο εντάσσεται και το χρόνο που χρειάζεται να το προσλάβουμε.