Paloma Villalobos "Archivo Natural Antártico" [2013, OCT]

Body: 

Text by: Valentina Montero


*Archivo Natural Antártico contiene registros de diversos autores. Fotografías realizadas por la propia artista en su viaje a Antártida  y capturas efectuadas por habitantes del territorio – científicos, técnicos de vuelo, metereólogos o funcionarios de las fuerzas armadas – recopiladas por ella misma durante entrevistas en el continente.
*Archivo Natural Antártico contains registers made by different authost. Pictures made by the artist herself during her trips to Antartida and shots made by residents of the territory – scientists, flight engineers, metheorologists or army officials – that she collected during interviews in the continent.
.

IMAGINARY CONTINENT. Valentina Montero (English)

"The archive is a machine for the production of memories, a machine that fabricates history
out of the material of non-collected reality."

Boris Groys. Under Suspicion. A Phenomenology of media

The Antarctic is probably one of the last areas of the planet still veiled in mystery.

From a distance, these types of place, overloaded with aesthetic expectations, manage to hide behind our preconceived images. It seems that the supposed unbroken whiteness of Antarctica dazzles our eyes. From the distance we prefer to forget or ignore that this frozen desert is also a place of the accident and the unknown. We do not imagine the mud spoiling the frost, the blood of an animal on the ice; nor do we sense the biological and inorganic species not yet registered in any inventory.

Paloma's work confronts the visual corpus of a virgin continent, unexplored, inhabited by similar images attached to our imaginary, generated by dreams and the media. That's why she tries to make her own collection, projecting the figure of the nineteenth-century nature explorer, but from a local exercise set that does not hide her own subjectivity.

Scientists, technicians, officers, met with Paloma not as professionals, but as anonymous amateur photographers, distanced from artistic practice, but expressing the need to interact with the environment from a particular sensitivity.

Of the thousands of photos that Paloma observed over the four months of the editing process, she kept, almost unconsciously, those that resonated her own visual scheme -which has constituted her body of work over the last years. In those she found the ephemeral balance, the diffused beauty, sometimes opaque, sometimes terrible; the imminent expiration of materiality and its transits; the frustration and tragedy that occur when human beings try to establish their presence in this hostile environment, leaving unstable and precarious evidence behind.

Paloma undertakes the role of the archivist, alluding to our drive for encyclopedic knowledge, to labels and taxonomies. Our relationship with nature is disjunctive. It is presented as a great set of data to be stored and decoded. Perhaps for this exact reason what appears in a natural Antarctic file is what Boris Groys would call that part of reality that emerges from the exception, what has not yet been labeled or defined to enter the fiction of history. More than an inventory of possible postal cards, Paloma rescues those secret and residual glances that the amateurs leave to rest unpublished in a personal album, in a technical report, or locked in a hard drive, and from their muteness they keep the secret of an imagined geography.
.

CONTINENTE IMAGINADO. Valentina Montero (Español)

"…el archivo es una máquina de producción de recuerdos, una máquina que fabrica historia
a partir del material de la realidad que no ha sido recopilado" 

Boris Groys. Bajo Sospecha. Una fenomenología de los medios

Probablemente, la Antártica sea uno de los últimos territorios del planeta aún velado por el misterio.

A la distancia, este tipo de lugares, sobrecargados de expectativas estéticas, logran esconderse tras nuestras imágenes preconcebidas. Parece que la supuesta blancura intacta de la Antártica encandila nuestra mirada. De lejos  preferimos olvidar o ignoramos que este desierto helado también es lugar del accidente y de lo desconocido. No imaginamos el barro ensuciando la escarcha, la sangre de un animal sobre el hielo; ni intuimos las especies biológicas y materias inorgánicas no registradas aún en ningún inventario.

El trabajo de Paloma se enfrenta a ese corpus visual de un continente virgen, sin explorar, poblado de imágenes equivalentes adheridas a nuestro imaginario onírico y mediático. Es por esto que ella intenta hacer su propia colección, impostando la figura del explorador naturalista decimonónico, pero desde un ejercicio situado que no esconde su propia subjetividad.

Científicos, técnicos, funcionarios, se encontraron con Paloma no en su dimensión profesional, sino como anónimos aficionados a la fotografía, distanciados de la práctica artística, pero manifestando la necesidad de relacionarse con el entorno desde una sensibilidad particular.

De las miles de fotos que Paloma observó a lo largo de cuatro meses durante el proceso de edición, se quedó, de manera casi inconsciente, con aquellas que resonaban con su propio régimen visual  -el que ha constituido su cuerpo de obra a lo largo de los últimos años-. En ellas encontró el equilibrio efímero, la belleza difusa, a veces opaca, a veces terrible; la caducidad inminente de la materialidad y sus tránsitos; la frustración y la tragedia que acontecen cuando la presencia humana intenta instalarse en este entorno hostil, dejando evidencias inestables y precarias.

Paloma asume el rol del archivista, aludiendo a nuestra pulsión por el conocimiento enciclopédico, a las etiquetas y taxonomías. Nuestra relación con la naturaleza es disyuntiva. Esta se nos presenta como un gran sistema de datos a ser almacenados y decodificados. Quizás por ello lo que comparece en Archivo natural antártico es como decía Boris Groys aquella porción de realidad que  surge de la excepción, de lo que aún no ha sido etiquetado o definido para entrar la ficción de la historia.  Más que un inventario de postales posibles del continente, Paloma rescata aquellas miradas secretas y residuales que los aficionados dejaban dormir inéditas en el álbum personal, en un informe técnico, o atrapadas en un disco duro, y que desde su mudez mantenían el secreto de una geografía imaginada.
.

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΗΠΕΙΡΟΣ. Valentina Montero (Ελληνικά)


" ... Το αρχείο είναι μια μηχανή παραγωγής αναμνήσεων, μια μηχανή που παράγει την ιστορία από
το υλικό της πραγματικότητας που δεν έχει ακόμα τοποθετηθεί σε σειρά"

Boris Groys

Πιθανώς η Ανταρκτική είναι μία από τις τελευταίες περιοχές του πλανήτη καλυμμένη ακόμα από πέπλο μυστηρίου.

Από απόσταση, τέτοια μέρη, υπερφορτωμένα με αισθητικές προσδοκίες, κατορθώνουν να κρυφτούν πίσω από τις προκατασκευασμένες εικόνες μας. Φαίνεται ότι η υποτιθέμενη αδιάσπαστη λευκότητα της Ανταρκτικής θαμπώνει τα μάτια μας. Από απόσταση προτιμάμε να ξεχνάμε ή να αγνοούμε ότι αυτή η παγωμένη έρημος είναι επίσης το σημείο του ατυχήματος και του αγνώστου. Δεν φανταζόμαστε τη λάσπη να λερώνει τον παγετό, το αίμα ενός ζώου πάνω στον πάγο· ούτε προσπαθούμε να μαντέψουμε τα βιολογικά και ανόργανα είδη που δεν έχουν ακόμη καταγραφεί σε κανένα κατάλογο.

Το έργο της Paloma έρχεται αντιμέτωπο με αυτό το εικαστικό corpus μιας ηπείρου παρθένου, κατοικημένης από ισοδύναμες εικόνες που πηγάζουν από το ονειρικό και μηντιακό φαντασιακό μας. Αυτός είναι ο λόγος που προσπαθεί να κάνει τη δική της συλλογή, καθιερώνοντας τη φιγούρα του εξερευνητή της φύσης του δέκατου ένατου αιώνα, αλλά από μια συγκεκριμένη θέση που δεν κρύβει την υποκειμενικότητά της.

Επιστήμονες, τεχνικοί, υπάλληλοι, συναντήθηκαν με την Paloma όχι μόνο ως επαγγελματίες, αλλά και ως ανώνυμοι ερασιτέχνες φωτογράφοι, αποστασιοποιημένοι από την καλλιτεχνική πρακτική, αλλά εκδηλώνοντας την ανάγκη να αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον με μια ιδιαίτερη ευαισθησία.

Από τις χιλιάδες φωτογραφίες που παρατήρησε η Paloma επί τέσσερις μήνες, κατά την επεξεργασία του αρχείου, κράτησε, σχεδόν ασυνείδητα, εκείνες που απηχούσαν τη δική της οπτική γωνία -την οποία είχε δημιουργήσει μέσα από το σύνολο της δουλειάς της τα τελευταία χρόνια. Σε αυτές βρήκε την εφήμερη ισορροπία, τη διάχυτη ομορφιά, κάποιες φορές αδιάφανη, κάποιες φορές τρομερή· την επικείμενη λήξη της υλικότητας και των διαδρομών της· την απογοήτευση και την τραγωδία που επέρχονται όταν η ανθρώπινη παρουσία επιχειρεί να εγκατασταθεί σε αυτό το εχθρικό περιβάλλον, αφήνοντας ασταθή και επισφαλή κατάλοιπα.

Η Paloma αναλαμβάνει το ρόλο του αρχειοθέτη , εκπληρώνοντας την ανάγκη μας για εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, ετικέτες και ταξινομήσεις . Η σχέση μας με τη φύση είναι διαζευκτική. Αυτή μας παρουσιάζεται ως ένα μεγάλο σύνολο δεδομένων που πρέπει να αποθηκευτούν και να αποκωδικοποιηθούν. Ίσως γι αυτό, αυτό που φαίνεται ως φυσικό αρχείο της Ανταρκτικής είναι αυτό που θα ονόμαζε ο Boris Groys το μέρος της πραγματικότητας που προκύπτει από την εξαίρεση, από αυτό που ακόμα δεν έχει κατηγοριοποιηθεί ή οριστεί για να αποτελέσει κομμάτι της ψευδαίσθησης της ιστορίας. Περισσότερο από μια σειρά καρτ ποσταλ της ηπείρου, η Paloma διασώζει τις μυστικές ματιές που περισεύουν, τις οποίες οι ερασιτέχνες άφηναν να κοιμηθούν ακαταχώριστες σε ένα προσωπικό άλμπουμ, σε μια τεχνική έκθεση ή να παγιδευτούν σε ένα σκληρό δίσκο, και από την σιωπή τους κρατούσαν το μυστικό μιας φανταστικής γεωγραφίας.

 

CONTINENTE IMMAGINATO.Valentina Montero
(Italiano)


" ... L’archivio è una macchina per la produzione di souvenir, una macchina che fabbrica storia
a partire dal materiale della realtà che non è ancora stata compilata"

Boris Groys. Il sospetto. Per una fenomenologia dei media

Probabilmente l'Antartide è una delle ultime aree del pianeta ancora velate di mistero.

Da lontano, questi tipi di luoghi, sovraccarichi di aspettative estetiche, riescono a nascondersi dietro le nostre immagini preconcette. Sembra che il presunto bianco intatto dell’Antartide abbagli i nostri occhi. Di gran lunga preferiamo dimenticare o ignorare che questo deserto congelato è anche il luogo dell'incidente e l'ignoto. Non immaginiamo che il fango sporchi la brina, il sangue di un animale sul ghiaccio; né intuiamo le specie biologiche e le materie inorganiche non ancora registrati in alcun inventario.

Il lavoro di Paloma affronta il corpus visivo di un continente vergine, inesplorato, popolato da immagini equivalenti legate al nostro immaginario onirico e mediatico. È per questo che l’artista cerca di fare la propria collezione impostando la figura del esploratore naturalista del XIX secolo, ma per mezzo di esercizio che non nasconde la propria soggettività.

Scienziati, tecnici, funzionari, si incontrano con Paloma non tanto a livello professionale, ma come un anonimo fotografo dilettante, lontano dalla pratica artistica, e manifestando la necessità di interagire con l'ambiente da una particolare sensibilità.

Tra le migliaia di foto che Paloma ha osservato nel corso di quattro mesi durante il processo di edizione, è rimasto, quasi incosciente, con quelli che risuonavano con il proprio schema visivo –ciò ha costituito il corpo di lavoro nel corso degli ultimi anni. In esse ha trovato l'equilibrio effimero, la bellezza diffusa, a volte opaca, a volte terribile; la caducità imminente della materialità e dei suoi transiti; la frustrazione e la tragedia che si verificano quando la presenza umana cerca di installarsi in questo ambiente ostile, lasciando tracce instabili e precarie.

Paloma assume il ruolo di archivista, alludendo alla nostra pulsione per la conoscenza enciclopedica, alle etichette e tassonomie. Il nostro rapporto con la natura è disgiuntivo. Essa si presenta come un grande sistemi di dati da memorizzare e decodificare. Forse è per questo che ciò che appare Archivo natural antártico è come diceva Boris Groys una parte della realtà che emerge dall’eccezione, da ciò che non è ancora stato definito per entrare nella finzione della storia. Più di un inventario di cartoline che rappresentano il continente, Paloma salva quegli sguardi segreti e residuali che i dilettanti lasciarlo dormire inediti in un album personale, in un informe tecnico, o bloccato da un disco rigido, e che dal suo mutismo mantiene il segreto di una geografia immaginata.
.

CONTINENTE IMAGINADO.Valentina Montero  (Português)

"…o arquivo é uma máquina de produção de memórias, uma máquina que fabrica história
a partir do material de uma realidade que não foi compilada"

Boris Groys. Sob Suspeita. Uma fenomenologia da mídia

Provavelmente, a Antártica seja um dos últimos territórios do planeta ainda velado por mistério.

À distância, este tipo de lugar, sobrecarregado de expectativas estéticas, se esconde atrás de imagens preconcebidas. Parece que a suposta brancura intacta da Antártica desperta nosso olhar. De longe preferimos esquecer ou ignoramos que este deserto gelado também é o lugar do acidente e do desconhecido. Não imaginamos o barro sujando a camada de gelo, o sangue de um animal sobre o gelo; nem intuímos as espécies biológicas e matérias inorgânicas não registradas ainda em nenhum inventário.

O trabalho de Paloma se enfrenta a esse corpus visual de um continente quase virgem, inexplorado, povoado de imagens equivalentes inerentes ao nosso imaginário onírico e midiático. É por isso que ela tenta fazer sua própria coleção na figura do explorador naturalista do século XIX, mas partindo de um exercício situado que não esconde sua própria subjetividade.

Científicos, técnicos, funcionários, se encontraram com Paloma não em sua dimensão profissional, mas como anônimos aficionados por fotografia, distanciados da prática artística, mas manifestando a necessidade de relacionar-se com o entorno a partir de uma sensibilidade particular.

Das mil fotos que Paloma observou ao longo de quatro meses durante o processo de edição, ficou, de modo quase inconsciente, com aquelas que ressoavam com seu próprio regime visual -o que deu corpo à sua obra ao longo dos últimos anos-. Nelas encontrou o equilíbrio efêmero, a beleza difusa, as vezes opaca, as vezes terrível; o vencimento eminente da materialidade e seus trânsitos; a frustração e a tragédia que acontecem quando a presença humana tenta instalar-se neste entorno hostil, deixando evidências instáveis e precárias.

Paloma assume o papel do arquivista, aludindo à nossa pulsão pelo conhecimento enciclopédico, às etiquetas e taxonomias. Nossa relação com a natureza é disjuntiva. Esta nos apresenta como um grande sistema de dados a serem armazenados e decodificados. Talvez por isso, o que fica em Arquivo natural antártico é como dizia Boris Groys aquela porção de realidade que surge da exceção, do que ainda não foi etiquetado ou definido para entrar na ficção da história. Mais que um inventário de postais possíveis do continente, Paloma resgata aqueles olhares secretos e residuais que os aficionados deixavam dormir inéditas em seu álbum pessoal, em um informe técnico, ou presas em um disco duro, e que desde sua mudez mantinham o segredo de uma geografia imaginada.