Text by: Lucila Vilela
João Serraglio “Risco” (Scratch)
João Serraglio, artist, architect and poet, elaborates inscriptions in space, distributes poems around the city and constructs visual architectures in his objects. "Inscription" originally from the Latin scribere, means "scratch", and it is this gesture of making strokes, that is, of creating incisions, that defines Serraglio’s artistic production. He uses graffiti to inscribe words, breaking phrases in half and multiplying the senses. In his objects, as well as in his urban poetry, the gesture can be perceived as a study of assemblage, where cuts, twists and creases alter forms and expand perception.
In this regard, literature and architecture form a spatial arrangement. João Serraglio, in this procedure, considers the distribution of words in an architectural form and makes scale models of poetry in visual objects. The irony that comes from the falling of a letter, from consumption attributed to a statue or from a book with glued pages, comes from this “undoing” that affects the transformation of meanings. With the rhythm of a game, the construction comes from disorder, and what is altered becomes incisive.
.
João Serraglio “Risco” (Raya)
João Serraglio, artista, arquitecto y poeta, elabora inscripciones en el espacio, distribuye poemas por la ciudad y construye arquitecturas visuales en los objetos. "Escribir" originalmente del latín scribere, significa "rayar", y es con ese gesto de hacer trazos, o sea, de crear incisiones, con el que Serraglio orienta su producción artística. Usa el grafito para inscribir palabras, rompiendo frases por la mitad y multiplicando los sentidos. Tanto en la elaboración de los objetos como en las poesías urbanas, se puede percibir el gesto como un ejercicio de montaje, en el que cortes, quiebros y dobleces alteran las formas y amplían la percepción.
En este sentido, literatura y arquitectura conforman una situación de arreglo espacial. João Serraglio, en su procedimiento, piensa la distribución de las palabras de forma arquitectónica y crea maquetas de poesía en los objetos visuales. La ironía que procede de la caída de una letra, del consumo atribuido a una estatua o de las páginas pegadas de un libro, parte de ese “deshacer” que incide en la transformación de significados. Con ritmo de juego, la construcción se hace a partir del desorden, y lo que se altera se vuelve incisivo.
.
João Serraglio “Risco”
João Serraglio, artista, arquiteto e poeta, elabora inscrições no espaço, espalha poemas pela cidade e constrói arquiteturas visuais nos objetos. "Escrever" originalmente do latim scribere, significa "riscar", e é com esse gesto de fazer riscos, ou seja, de criar incisões, que Serraglio norteia sua produção artística. Usa o grafite para inscrever palavras, quebrando frases ao meio e multiplicando os sentidos. Tanto na elaboração dos objetos como nas poesias urbanas, é possível perceber o gesto como um exercício de montagem, em que cortes, quebras e dobras alteram as formas e ampliam a percepção.
Literatura e arquitetura, nesse sentido, combinam uma situação de arranjo espacial; João Serraglio, em seu procedimento, pensa a distribuição das palavras de maneira arquitetônica e cria maquetes de poesia nos objetos visuais. A ironia que provém da queda de uma letra, do consumo atribuído à estátua ou das páginas de um livro grudadas, partem desse desmanche que incide na transformação de significados. Em um ritmo de jogo, a construção se faz da desordem e o que é alterado torna-se incisivo.
.
João Serraglio “Risco” (Χαρακιά)
O João Serraglio, καλλιτέχνης, αρχιτέκτονας και ποιητής, εισάγει επιγραφές στο χώρο, σκορπίζει ποιήματα στην πόλη και δημιουργεί εικαστικά αρχιτεκτονήματα σε κάθε του αντικείμενο. Η «γραφή», είναι μια λέξη που προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό «χραύω», που σημαίνει «ξύνω»: είναι αυτή ακριβώς η χειρονομία της εγχάραξης, δηλαδή της εγκοπής ή τομής, που χαρακτηρίζει τη δημιουργία του Serraglio. Χρησιμοποιεί το graffiti ως μέσον για να χαράξει λέξεις, τέμοντας τις φράσεις και πολλαπλασιάζοντας τα νοήματα. Στα αντικείμενά του, όπως και στην αστική του ποίηση, η χειρονομία μπορεί να εκληφθεί ως μια σπουδή στη συναρμολόγηση, όπου οι τομές, οι πτυχές και οι παρακάμψεις αλλάζουν τις φόρμες και διευρύνουν την αντίληψη.
Από αυτή την άποψη, η λογοτεχνία και η αρχιτεκτονική δημιουργούν μια κατάσταση διευθέτησης του χώρου. Ο João Serraglio, σε αυτή τη διαδικασία, λαμβάνει υπόψιν την κατανομή των λέξεων σε μια αρχιτεκτονική φόρμα και δημιουργεί μακέτες ποίησης σε εικαστικά αντικείμενα. Η ειρωνία που προκύπτει από την πτώση ενός γράμματος, από την υπόνοια καταναλωτισμού σε ένα άγαλμα ή από τις κολλημένες σελίδες ενός βιβλίου, προέρχεται από αυτή την αναίρεση που εισάγει η μεταμόρφωση των νοημάτων. Στο ρυθμό ενός παιχνιδιού, η κατασκευή στηρίζεται στην αταξία, και αυτό που μεταμορφώνεται γίνεται κοφτερό.
João Serraglio “Risco” (Striscia)
João Serraglio, artista, architetto e poeta, elabora iscrizioni nello spazio, distribuisce poemi per la città e costruisce architetture visive negli oggetti. “Scrivere”, in origine scribere che in latino significa raschiare, quindi incidere con un gesto che crea tracce, è ciò che orienta la produzione artistica di Serraglio. Usa la grafite per scrivere parole, tagliare frasi a metà e moltiplicandone il senso. Sia nell’elaborare gli oggetti che nella poesia urbana, possiamo percepire il suo gesto come un esercizio di montaggio in cui tagli, torsioni e doppi alterano le forme e ampliano la percezione.
In questo modo, letteratura e architettura modellano una situazione di ordine speciale. João Serraglio nel suo processo di lavoro pensa alla distribuzione delle parole in forma architettonica e crea plastici in poesia di oggetti visivi. L’ironia che procede dalla caduta di una lettera, dal consumo attribuito a una statua o dalle pagine attaccate di un libro, sono parte di questo “rifare” che incide nella trasformazione del significato. Con il ritmo del gioco, la costruzione inizia nel disordine e ciò che viene alterato diviene incisivo.