Text by: Modersta Di Paola
Eulalia Valldosera - Interviewing Objects (fragment) from interARTive on Vimeo.
Objects, more than compilations of everyday life, are traces of a bygone time, of an exctinct reality linked to our present residual experience.
The nature of everyday objects presented in the video Interviewing objects # 2. Migrant Objects justifies a series of tonal shades that move from melancholy to the allegory of death, also understood as a transfer to another life, another country or cultural reality. Eulàlia Valldosera shows a sequence of objects that are subject to the connection house architecture with the objects that inhabit it and the meanings that they have in a subjective and emotional level. The people do not appear, but their stories are expressed through the life of the object.
A doll, a teddy bear, a box, a handkerchief, etc. are presented as archetypes of our everyday realities loaded with memories, words, emotions experienced dramatically or sympathetically. The fetish object is then made an inalienable authority that refers to the internalization of the affective experience. You can not leave it because it's part of your own history, your personal legacy, of your culture and your heritage or simply your emotional experience. To "Mausolate" the object means to respect it, keep it alive, charge it with dignity.
Eulàlia Valldosera's video then focuses on the object and the narration of its history, small moments of an everyday life that would remain in the shadow of the unnoticed, the futile and banal if they had an intimate, personal and affective connotation. Τhe simple movement of the camera leaves a legible trail, emphasizes the sound of silent words and transforms them in significant matter: the object of our most vivid memories.
Los objetos, en tanto que repertorios de lo cotidiano, son rastros de un tiempo pasado, de una realidad extinta ligada a nuestra experiencia residual presente.
El carácter de los objetos cotidianos presentados en el video Interviewing objectos # 2. Objetos migrantes justifica una serie de matices tonales que se mueven de la melancolía a la alegoría de la muerte, entendida también como traspaso a otra vida, a otro país o a otra realidad cultural. Eùlalia Valldosera nos muestra una secuencia de objetos que obedecen a la asociación entre la arquitectura de la casa, los objetos que la pueblan y las significaciones que éstos tienen a nivel sujetivo y emotivo. No aparece la persona, pero existe su historia expresada por medio de la vida del objeto.
Una muñeca, un oso de peluche, un cuadro, un pañuelo, etc. se presentan como arquetipos de nuestras realidades cotidiana que se cargan de recuerdos, de palabras, de emocionas vividas dramáticamente o simpáticamente.
El objeto-fetiche se hace entonces autoridad inalienable que remite a la interiorización de la experiencia afectiva. No puedes separarte de él porque es parte de tu propia historia, de tu herencia personal, de tu patrimonio y de tu cultura o simplemente de tu experiencia afectiva. “Mausoleizar” el objeto significa respetarlo, mantenerlo vivo, cargarlos de dignidad.
El vídeo de Eùlalia Valldosera se concentra entonces en el objeto y en la narración de su historia, pequeños momentos de una cotidianeidad que se quedarían a la sombra de lo desapercibido, de lo infructuoso, de lo banal si no tuvieran una connotación intima, personal y afectiva. El movimiento simple de la cámara entonces deja un rastro legible, pone el acento en la sonoridad de las palabras quietas y las trasforma en materia significante: el objeto de nuestros recuerdos más vivos.
Gli oggetti, in quanto repertorio della vita quotidiana, sono tracce di un tempo passato, di una realtà estinta legata alla nostra esperienza residuale presente.
Il carattere degli oggetti quotidiani, descritti nel video Interviewing objectos # 2. Objetos migrantes, giustifica una serie di sfumature tonali che vanno dalla malinconia all’allegoria della morte, intesa anche come passaggio a un’altra vita, a un altro paese o a un’altra realtà culturale. Eùlalia Valldosera ci mostra un lavoro in cui si evoca una stretta relazione tra l’architettura, la casa e le cose che la popolano, significanti della nostra soggettività e della nostra emotività. Non si mostrano le persone, però si raccontano le loro storie per mezzo della vita degli oggetti.
Una bambola, un orsetto di peluche, un quadro o un telefono, si presentano come archetipi che formano parte delle nostre realtà quotidiane, oggetti carichi dei nostri ricordi, delle parole, delle emozioni vissute drammaticamente o felicemente.
L’oggetto-feticcio diviene un’autorità inalienabile che rivela il processo di soggettivazione dell’esperienza affettiva. Non possiamo separarci da esso perché è parte della nostra storia, della nostra eredità personale, del nostro patrimonio, della nostra cultura o semplicemente della nostra esperienza affettiva. Ammirarlo significa mantenere vivo il nostro ricordo, dargli dignità.
Il video di Eùlalia Valldosera si concentra quindi sugli oggetti e sulla narrazione delle loro storie, piccoli momenti di una quotidianità che altrimenti rimarrebbero all’ombra dell’impercettibile, dell’inutile e del banale se non avessero una connotazione intima, personale e affettiva. Il semplice movimento della telecamera dunque lascia una traccia leggibile, pone l’accento sulla sonorità delle parole non dette, e le trasforma in materia significante: l’oggetto dei nostri ricordi piú vivi.
Τα αντικείμενα, εκτός από ρεπερτόριο του καθημερινού, είναι τα ίχνη ενός παρελθόντος χρόνου, μιας πραγματικότητας που τείνει να εκλείψει, που συνδέεται με τα κατάλοιπα της εμπειρίας μας.
Η φύση των καθημερινών αντικειμένων που παρουσιάζονται στο βίντεο Interviewing objects # 2. Migrant Objects δικαιολογεί μια σειρά από αποχρώσεις που κυμαίνονται από τη μελαγχολία ως την αλληγορία του θανάτου, που μπορεί να εκληφθεί ως μια μεταφορά σε μια άλλη ζωή, μια άλλη χώρα ή πολιτιστική πραγματικότητα. Η Eulàlia Valldosera δείχνει μια σειρά αντικειμένων που υπόκεινται στη σχέση που υπάρχει μεταξύ της αρχιτεκτονικής του σπιτιού, των αντικειμένων που το κατοικούν και του νοήματός τους σε υποκειμενικό και συναισθηματικό επίπεδο. Το άτομο δεν εμφανίζεται, αλλά η ιστορία του αποτυπώνεται στη ζωή του αντικειμένου.
Μια κούκλα, ένα λούτρινο αρκουδάκι, ένα μαντήλι, κτλ., παρουσιάζονται ως αρχέτυπα της καθημερινής μας πραγματικότητας, φορτισμένα με αναμνήσεις, λέξεις, συναισθήματα βιωμένα δραματικά ή απλά.
Το αντικείμενο φετίχ γίνεται τότε μια αναλλοτρίωτη αυθεντία που αναφέρεται στην εσωτερίκευση της αισθητικής εμπειρίας. Δεν μπορείς να το εγκαταλείψεις γιατί είναι κομμάτι της ιστορίας σου, της προσωπικής σου κληρονομιάς, της κουλτούρας και του πολιτισμού σου ή απλά της συναισθηματικής σου εμπειρίας. Ένα αντικείμενο που μετατρέπεται σε “μαυσωλείο”, είναι ένα αντικείμενο που χαίρει σεβασμού, που διατηρείται ζωντανό, που είναι φορτισμένο με αξιοπρέπεια.
Το βίντεο της Eulàlia Valldosera στη συνέχεια επικεντρώνεται στο αντικείμενο και στην αφήγηση της ιστορίας του, μικρές στιγμές μιας καθημερινότητας που θα έμενε στην σκιά του απαρατήρητου, του μάταιου και του μπανάλ, αν δεν υποδήλωναν το οικείο, το προσωπικό και το συναισθηματικό. Η απλή κίνηση της κάμερας αφήνει ένα ευανάγνωστο σημάδι, τονίζει τον ήχο των βουβών λέξεων και τις μετατρέπει σε σημαντική ύλη: το αντικείμενο των πιο ζωντανών μας αναμνήσεων.
Os objetos, enquanto repertórios do cotidiano, são rastros de um tempo passado, de uma realidade extinta ligada à nossa experiência residual presente.
O caráter dos objetos cotidianos apresentados no vídeo Interviewing objects #2 objetos migrantes, 2008 justifica uma série de matizes tonais que se movem da melancolia à alegoria da morte, entendida também como passagem à uma outra vida, à outro país ou à outra realidade cultural. Eulalia Valldosera nos mostra uma sequência de objetos que associa a arquitetura das casas a partir dos objetos e seus significados subjetivos e emotivos. O foco não é na pessoa, mas na sua história expressada através dos objetos.
Uma boneca, um urso de pelúcia, um quadro, um lencinho, etc. se apresentam como protótipos que formam parte de nossas realidades cotidianas, objetos que nos falam, nos olham, nos escutam, carregados de lembranças, palavras, emoções vividas de maneira leve ou dramática.
O ojeto fetiche então remete à uma interiorização da experiência afetiva. Difícil de separar, pois forma parte de uma história, de uma herança pessoal, de um patrimônio, de uma cultura ou simplesmente de uma experiência afetiva. Mausoleizar o objeto o mantém vivo como se significasse respeito e dignidade.
O vídeo se concentra então nos objetos e na narração de suas histórias, pequenos momentos de uma cotidianidade que ficaria à margem do despercebido, do inútil, do banal se não tivessem uma conotação íntima, pessoal e afetiva. O movimento simples da câmera então deixa um rastro legível, acentua a sonoridade das palavras quietas e as transforma em matéria significante: o objeto de nossas lembranças mais vivas.