Text by: Christina Grammatikopoulou
video, duration: 7'
Click on image or here to watch Leticia Cardoso's video
I don't like to stare at the sea for long
But I lose my interest for the earth
···
Maybe there's a place in the world
Where one can feel better
Michelangelo Antonioni, Il Deserto Rosso (1964)
Leticia Cardoso, with one foot on the ground and the other in the sea, motionless, lets the air, the sun, and the earth give birth to her work. As soon as it begins to take shape, she takes it into her hands and weaves it - with a red thread.
A red cloth waves in front of her gaze, which becomes one with our own; like a curtain call it opens, closes and leads us to another reality, where the persistent memory of two shadows and one boat comes and goes. One image and two phrases from Antonioni's "Red Desert" bind up the work like a leitmotiv in a musical piece.
The oscillation between the dream and the view of the horizon articulates a promise for a flight.
Where to?
With her hands she feverishly seeks a direction, a destination. Behind the abstract lines, the colors and the letters of the globe, pile up all places/ people/ experience. Every turn is a hope, every stop a possibility, every new beginning a [personal] revolution.
Red desert, blue sea; let's cross them again...
•
No me gusta mirar durante mucho tiempo el mar
porque pierdo el interés por la tierra
···
Tal vez exista en el mundo un lugar
Donde sea posible sentirse mejor
Michelangelo Antonioni, Il Deserto Rosso (1964)
Leticia Cardoso, con un pie en la tierra y otro en el mar, inmóvil, deja que el aire, el sol y la tierra den luz a su obra. Y cuando la última empieza a cobrar forma, la coge en sus manos y la teje - con hilo rojo.
Un tejido rojo ondula ante su mirada que se une con la nuestra; como un telón abre, cierra y nos lleva a otra realidad; donde la insistente memoria de dos sombras y un barco va y viene. Una imagen y dos frases de "Deserto Rojo" de Antonioni dan coherencia a la obra, como el leitmotiv de un tema musical.
La oscilación entre el sueño y la vista del horizonte articula una promesa de huida.
¿Hacia donde?
Con sus manos busca febrilmente una dirección, un destino. Detrás de las líneas abstractas, los colores y las letras del globo se amontonan todos los lugares/ la gente/ las experiencias. Cada vuelta una esperanza, cada parada una posibilidad, cada nuevo comienzo una revolución [personal].
Desierto rojo, mar azul. Crucémoslos otra vez más...
•
Δε μ' αρέσει να κοιτάζω για πολύ τη θάλασσα
Αλλά χάνω το ενδιαφέρον μου για τη γη
···
Ίσως υπάρχει στον κόσμο ένας τόπος
Στον οποίο μπορεί κανείς να αισθανθεί καλύτερα
Michelangelo Antonioni, Il Deserto Rosso (1964)
Η Leticia Cardoso, με το ένα πόδι στo χώμα και το άλλο στη θάλασσα, ακίνητη, αφήνει τον αέρα, τον ήλιο και τη γη να γεννήσουν το έργο της. Μόλις αυτό αρχίσει να παίρνει σχήμα, το πιάνει στα χέρια της και το υφαίνει - με κόκκινο νήμα.
Κόκκινο πανί κυματίζει μπροστά από το βλέμμα της που γίνεται ένα με το δικό μας· σαν αυλαία θεάτρου ανοίγει, κλείνει και μας οδηγεί σε μια άλλη πραγματικότητα: εκεί όπου η επίμονη ανάμνηση δύο σκιών και ενός καραβιού φεύγει και έρχεται.
Μια εικόνα και δύο φράσεις από την "Κόκκινη Έρημο" του Antonioni δένουν το έργο σαν leitmotiv σε μουσικό κομμάτι. Η παλινδρόμηση ανάμεσα στο όνειρο και τη θέα του ορίζοντα αρθρώνει μια υπόσχεση για φυγή.
Προς τα πού;
Με τα χέρια της αναζητά πυρετωδώς μια κατεύθυνση, ένα προορισμό. Πίσω από τις αφηρημένες γραμμές, τα χρώματα και τα γράμματα της υδρογείου στοιβάζονται όλοι οι τόποι/ οι άνθρωποι/ οι εμπειρίες. Κάθε στροφή και μια ελπίδα, κάθε σταμάτημα και μια δυνατότητα, κάθε νέο ξεκίνημα και μια [προσωπική] επανάσταση.
Κόκκινη έρημος, γαλάζια θάλασσα· ας τις διασχίσουμε και πάλι...