Text by: Marisa Gómez
.
.
If there is a common denominator in the work of the Brazilian artist Diogo Duda, it is the way he uses objects to extract from them a poetic look on daily events - sometimes existential and sometimes more political.
Based on materiality and / or the symbolism of objects, Duda manipulates and re-contextualizes them to transform them into sculptural figures that, despite their apparent simplicity -which is elevated into an aesthetic value- function as metaphors able to grasp the folds of everyday.
In Self-Portrait, Duda explores his own identity through a representation non-iconic in itself. In order to achieve it, he uses strings of more than one meter long braided with his own hair into a fractal pattern. The resulting object from the tangle of hair - which refers to the infinite and, ultimately, to the search for inner balance- is not only a metaphor for the vital process, but also a metonymy of the artist in its most literal sense: a part of himself that represents the whole.
In Equanimous, Duda builds a tower of glasses in a fragile unstable equilibrium, despite which the water contained always remains in line with the horizon. This material specificity of water, expressed through the tension between stability and instability, unleashes a dialogue with the abstract concept of equanimity and -by extension- with the ability of specific objects to talk about the universal.
The idea of unstable equilibrium also appears in works of more political nature. Contingent is an impossible structure with three soccer balls supporting a glass platform, which in turn props a tower of books related to Brazilian bureaucracy. Thus, the piece articulates a metaphor of the complex situation of the country and the fragility of its economic, political and social model, as unstable as the actual construction of Duda.
After all, objects, when interrogated beyond their function, can say much more about things than what it seems...
***
Diogo Duda: ¿Qué dicen los objetos sobre las cosas?
Diogo Duda: O que dizem os objetos sobre as coisas?
Se há um denominador comum no trabalho do artista brasileiro Diogo Duda, é o modo como usa os objetos para extrair deles um olhar poético - as vezes existencial e as vezes mais político - aos fatos cotidianos.
Partindo da materialidade e/ou do simbolismo dos objetos, Duda os manipula e re-contextualiza para convertê-los em figuras escultóricas que, apesar de sua aparente simplicidade - e fazendo dela precisamente um valor estético - funcionam como metáforas capazes de captar as dobras do cotidiano.
Em Autorretrato, Duda explora sua própria identidade através de uma representação não-icônica de si mesmo. Para isso, utiliza cordas de mais de um metro de cumprimento tecidas com seu próprio cabelo que logo trança seguindo um padrão fractal. O objeto que resulta desse emaranhado de cabelo - que nos remete ao infinito e, em última instancia, à busca do equilíbrio interior - não é só uma metáfora de seu processo vital, mas uma metonímia do artista em seu sentido mais literal: uma parte dele mesmo que representa o todo.
Em Equanime, Duda constrói uma torre de copos em um frágil equilíbrio instável, apesar da água que contém estar sempre alinhada com o horizonte. Esta particularidade material da água, expressa através da tensão entre estabilidade e instabilidade, desencadeia um diálogo com o conceito abstrato de equanimidade e - por extensão - com a capacidade dos objetos concretos de falar sobre o universal.
A ideia de equilíbrio instável aparece também em trabalhos de corte mais político. Contingente é uma estrutura impossível em que três bolas de futebol sustentam uma plataforma de vidro que, por sua vez, sustenta uma torre de livros relacionados com a burocracia brasileira. Assim, o trabalho articula uma metáfora sobre a complexa situação em que vive o país e a fragilidade de seu modelo econômico, político e social, tão instável como a própria construção de Duda.
É que os objetos, interrogados mais além de sua função, podem dizer muito mais do que parece sobre as coisas...
***
Diogo Duda: Cosa dicono gli oggetti sulle cose?
Se c'è un denominatore comune nel lavoro dell’artista brasiliano Diogo Duda è il modo di usare gli oggetti per estrarre da loro una visione poetica - a volte esistenziale e talvolta più politica - di eventi quotidiani.
Partendo dalla materialità e / o dal simbolismo degli oggetti, Duda li manipola e li ricontestualizza per trasformarli in figure scultoree che, nonostante la loro apparente semplicità - e conferendogli un valore estetico - funzionano come metafore in grado di cogliere le pieghe della quotidianità.
In Autoritratto, Duda esplora la propria identità attraverso una rappresentazione non iconica di se stesso. A tal fine, utilizza corde lunghe più di un metro tessute con i suoi capelli che poi intreccia seguendo un modello frattale. L'oggetto risultante dal gesto del modellare il groviglio di capelli - che si riferisce all’infinto e, in ultima analisi, alla ricerca di un equilibrio interiore - non è solo una metafora del suo processo vitale, ma una metonimia dell'artista nel senso più letterale: una parte di sé che rappresenta l'interezza.
In Equanime, Duda costruisce una torre di bicchieri in un fragile e instabile equilibrio ma, ciò nonostante, l'acqua che contiene rimane in linea con l'orizzonte. Questa specificità materiale dell’acqua, manifestata attraverso la tensione tra stabilità e instabilità, innesca un dialogo con il concetto astratto di equanimità e - per estensione - con la capacità degli oggetti concreti di parlare sull’universale.
L’idea di equilibrio instabile appare anche in lavori di natura più politica. Contingente è una struttura impossibile in cui tre palloni supportano una piattaforma di vetro che a sua volta sostiene una torre di libri sulla burocrazia brasiliana. Così, l’opera articola una metafora sulla complessa situazione del paese e la fragilità del suo modello economico, politico e sociale, instabile proprio come l'effettiva costruzione di Duda.
Ed è che gli oggetti, interrogati al di là della loro funzione, possono dire molto di più di quello che sembra sulle cose...
***
Diogo Duda: Τι λένε τα αντικείμενα για τα πράγματα;
Αν υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής στα έργα του Βραζιλιάνου καλλιτέχνη Diogo Duda, είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί τα αντικείμενα για να αποσπάσει μια ποιητική ματιά σε καθημερινά γεγονότα - μερικές φορές υπαρξιακή και μερικές φορές περισσότερο πολιτική.
Με βάση την υλικότητα και / ή το συμβολισμό των αντικειμένων, ο Duda τα χειραγωγεί και τα τοποθετεί σε νέα συμφραζόμενα, ώστε να τα μετατρέψει σε γλυπτά που, παρά τη φαινομενική απλότητά τους -μια απλότητα που έχει και αυτή αισθητική αξία- αποτελούν μεταφορές ικανές να καταγράψουν τις πτυχές της καθημερινότητας.
Στην Αυτοπροσωπογραφία, ο Duda εξερευνά τη δική του ταυτότητα μέσα από μια μη-εμβληματική αναπαράσταση. Προκειμένου να το επιτύχει χρησιμοποιεί σχοινιά πάνω από ένα μέτρο μήκους πλεγμένα μαζί με τα δικά του μαλλιά σε ένα μοτίβο φράκταλ. Το αντικείμενο που προκύπτει από το κουβάρι των μαλλιών -που αναφέρεται στο άπειρο και, εν τέλει, στην αναζήτηση εσωτερικής ισορροπίας- δεν είναι μόνο μια αλληγορία για την ζωή, αλλά και μια μετωνυμία του καλλιτέχνη στην πιο κυριολεκτική έννοια του όρου: ένα μέρος του εαυτού του που αντιπροσωπεύει το σύνολο.
Στο Equanime ο Duda χτίζει έναν πύργο από ποτήρια σε μια εύθραυστη ασταθή ισορροπία, παρά την οποία το νερό που περιέχεται παραμένει πάντα στην ευθεία του ορίζοντα. Αυτή η υλική ιδιαιτερότητα του νερού, που εκφράζεται μέσα από την ένταση μεταξύ σταθερότητας και αστάθειας, ξεκινάει έναν διάλογο με την αφηρημένη έννοια της αταραξίας και -κατ' επέκταση- με την ικανότητα των συγκεκριμένων αντικειμένων για να μιλήσουν για το παγκόσμιο.
Η ιδέα της ασταθούς ισορροπίας εμφανίζεται επίσης σε έργα περισσότερο πολιτικού χαρακτήρα. Το Contingente είναι μια αδύνατη κατασκευή με τρεις μπάλες ποδοσφαίρου που υποστηρίζουν μια γυάλινη πλατφόρμα, η οποία με τη σειρά της στηρίζεται σε έναν πύργο βιβλίων που σχετίζονται με την βραζιλιάνικη γραφειοκρατία. Έτσι, το κομμάτι αρθρώνει μια μεταφορά της πολύπλοκης κατάστασης της χώρας και την ευθραυστότητα του οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού μοντέλου της, τόσο ασταθούς όσο η πραγματική κατασκευή του Duda.
Φαίνεται πως τα αντικείμενα, όταν μιλάνε πέρα από τη λειτουργία τους, μπορούν να πουν πολλά για τα πράγματα...
.