Text by: Olga Karamitopoulou
[three image-on prints]
text in English, Spanish, Greek
Finger-prints (click on the link or on any of the images to start slideshow)
Ioannis Belibasakis uses a part of his own anatomy -his thumb- as working material and surface.
Like a short film he narrates a love story in three acts. # 1st Scene: A heart # 2nd Scene: Disagreement # 3rd Scene: a pin crosses the heart. The end remains open, as the final scene is ambiguous: the pin could symbolize either the diagonal line of "erase" or the arrow that perforates the love hearts carved on desks, benches, trees and tattoos.
Precise as a surgeon, Belibasakis dissects the phenomenon of love and analyzes its common symptoms: pure love - disagreement/conflict - love dying or growing deeper (the final diagnosis depends on the experience and the mood of the viewer).
His works -by means of the subject and technique- constitute an allegory of the concept of trauma: love as a traumatic feeling and the engraver that traumatizes his nail, the same way that he traumatizes the matrix as he carves it.
Belibasakis pays tribute to the hands of the creator. He turns them from simple instruments into main theme of his picture, into means of expression and some sort of living matrix. The artist's thumb comes out of the backstage of the manual process into the foreground: into the limelight, it proudly poses like a precious finding in a museum showcase, exhibiting the evidence of work and creative adventure -bitten nails, ink stains and some small carvings.
Ioannis Belibasakis utiliza un parte de su propia anatomía -su pulgar- como material y superficie de trabajo.
Como un cortometraje, narra una historia de amor en tres actos: # Escena 1ª: Un corazón # Escena 2ª: desacuerdo # Escena 3ª: una aguja cruza el corazón diagonal. El final queda abierto, ya que la escena final es ambigua: la aguja podría simbolizar tanto la linea diagonal de "borrar" como la flecha que perfora los corazones enamorados grabados en escritorios, bancos, arboles y tatuajes.
Con la presición de un cirujano Belibasakis disecciona el fenómeno de amor analiza sus síntomas tipicos: amor puro - desacuerdo/ conflicto - el amor que muere o se ahonda (la diagnosis final depende de la experiencia y del humor del espectador).
Sus obras -tanto en el tema como en su técnica- son una alegoría del concepto del trauma: el amor como un sentimiento traumático y el gravador que traumatiza su uña, como traumatiza la matriz mientras que la talla.
Belibasakis rinde homenaje a los manos del creador. Pasan de ser instrumentos sencillos a convertirse en tema principal de su imagen, un medio de expresión y un especie de matriz viva. El pulgar del artista sale del trasfondo del procedimiento manual hasta el primer plano: orgulloso y bien iluminado, se posa como un hallazgo precioso en la vitrina de un museo, exhibiendo la evidencia de su trabajo y su aventura creativa -uñas mordidas, manchas de tinta y algunas pequeñas incisiones.
Ο Γιάννης Μπελημπασάκης χρησιμοποιεί ένα τμήμα της δικής του ανατομίας -τον αντίχειρά του- ως υλικό και επιφάνεια εργασίας.
Σαν ταινία μικρού μήκους αφηγείται μια ιστορία αγάπης σε τρεις πράξεις. # Σκηνή 1η: μια καρδιά # Σκηνή 2η: διαφωνία # Σκηνή 3η: μια καρφίτσα διασχίζει διαγωνίως την καρδιά. Το τέλος μένει ανοιχτό, καθώς η τελική σκηνή είναι διφορούμενη: η καρφίτσα συμβολίζει είτε τη διαγώνια γραμμή της ‘διαγραφής' είτε το βέλος που διατρυπά τις χαραγμένες καρδιές των ερωτευμένων σε θρανία, παγκάκια, δέντρα και τατουάζ.
Με την ακρίβεια ενός χειρούργου ο Μπελημπασάκης ανατέμνει το φαινόμενο του έρωτα και το αναλύει στην τυπική του συμπτωματολογία: αγνός έρωτας - διαφωνία/ σύγκρουση - ο έρωτας πεθαίνει ή βαθαίνει (η τελική διάγνωση εξαρτάται από τα σχετικά βιώματα και τη διάθεση του θεατή).
Τα έργα του -τόσο με το θέμα όσο και με την τεχνική τους- αποτελούν μια αλληγορία της έννοιας του τραύματος: ο έρωτας ως τραυματικό αίσθημα και ο χαράκτης που τραυματίζει το νύχι του, όπως τραυματίζει τη μήτρα χαράσσοντάς την.
Ο Μπελημπασάκης αποδίδει τιμή στα χέρια του δημιουργού. Από απλά εργαλεία τα ανάγει σε κύριο εικονογραφικό μοτίβο, εκφραστικό μέσο κι ένα είδος ζωντανής μήτρας. Ο αντίχειρας του καλλιτέχνη ανασύρεται από τα παρασκήνια της χειρωνακτικής διαδικασίας στο πρώτο πλάνο: περήφανος και καλοφωτισμένος ποζάρει σαν πολύτιμο εύρημα σε προθήκη μουσείου, με φανερά πάντως τα εύσημα της δουλειάς και της δημιουργικής περιπέτειας -τα φαγωμένα νύχια, τις κηλίδες από μελάνι και μερικές μικρές χαραγματιές.