Εδώ στέκομαι | ΑΡΕΤΗ ΛΕΟΠΟΥΛΟΥ

Body: 

english

Εδώ στέκομαι, σ'αυτή τη σιωπή, με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
(ΚΒΗΤΑ)

Αριστερά: «Αντιπαράθεση», 2008, 140 Χ 180 cm, μικτή τεχνική σε μουσαμά / Δεξιά: «Οικογενειακή μέρα του 2008», 2008, 130 Χ 162 cm, μικτή τεχνική σε μουσαμά

Ένα δωμάτιο αντέχει να χωρέσει κάθε προσωπικό σύμπαν. Ένας μικρός χώρος μπορεί να είναι η αρχή και το τέλος του μικρόκοσμου του καθένα.

Δεν πέρασε καιρός από τότε που κατέβηκα μερικά σκαλοπάτια για να αντικρύσω (και να αντιμετωπίσω) το σύμπαν του Βασίλη Σιββά. Βρέθηκα σε ένα εργαστήριο παρέα με τον Picasso, το Matisse, τον Kitaj, με τη στερεότητα της ανθρώπινης φιγούρας σε κάθε σχεδόν εκδοχή της. Όλα ήταν στέρεα, σαφή και ξεκάθαρα. Τόσο που, όσο γράφω, αισθάνομαι πως σχεδόν εξομολογούμαι αυτήν την εμπειρία.

Όλα ήταν αληθινά. Αληθινή ζωγραφική για αληθινούς ανθρώπους.

Με αξίες βαθιά ριζωμένες στην ιστορία της ζωγραφικής, o Βασίλης Σιββάς κρατάει κοντά του μεγάλους δασκάλους και ζωγράφους του 20ού αιώνα. Βρίσκονται γύρω του και είναι η συντροφιά του. Στα έργα του συναντιούνται μαζί του και στριμώχνονται ξανά και ξανά όλοι οι άνθρωποι που αγαπάει. Είναι όλοι αυτοί που στέκονται κάπου στα όνειρά του και συγκροτούν την ύπαρξή του, σχεδόν πάντα μέσα στον ίδιο παραγεμισμένο χώρο. Θα τους αποχωριστεί ποτέ άραγε; Κι ενώ στα πρώτα έργα του (ας μην ξεχνάμε ότι πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση) αρνείται πεισματικά να αφήσει κενά και ανθρώπους (horror vacui;) και ενώ η αφθονία των χρωμάτων και των μορφών αρχικά συνθέτουν την περιουσία του, παράλληλα φαίνεται να κρατάει την ανθρώπινη φιγούρα μόνη της  -οι πλούσιες χρωματικές επιφάνειες λιγοστεύουν, γίνονται ασπρόμαυρες, αδειανές, εξπρεσιονιστικές.

Ο εγκλωβισμός είναι και πάλι παρών. Η ανθρώπινη φιγούρα απομονώνεται σε έναν κόσμο κλειστό, εσωστρεφή. Μοναχικές αυτοπροσωπογραφίες που αποσυντίθεται. Ίσως η μοναξιά τους είναι το αποτέλεσμα, ίσως και το ζητούμενο της αισιοδοξίας.

Η αφορμή για όλα είναι συναισθηματική. Ο Σιββάς δεν αποζητά επιτηδεύσεις, ούτε επιδιώκει να γίνει κάτι που δεν είναι. Απλά, όσο κι άφοβα, δηλώνει πως ο κόσμος του γεννιέται από συναισθήματα και σε αυτά στρέφεται. Εγκλωβισμένος μέσα σε αυτόν, βουτάει βαθιά, κλείνεται μέσα στο κλουβί όπου αιχμαλωτίζουν τα πουλιά και περιμένει. Μας κοιτάζει κατάματα. Χωρίς βιασύνες. Μέχρι να ανοίξει το κλουβί αυτό και να πετάξει.

«Στο καφενείο», 2008, 153 Χ 170 cm, μικτή τεχνική σε μουσαμά