Rogério Paulo Silva "Memento. Appropriation of Memories"

Body: 

memento from Rogerio Silva on Vimeo.

 

The video begins with a still image of a pool at a resort in the 30s. Several people are sitting around the structure, watching a man immersed in water. The action begins with the transformation of the static image of pool water in a wave motion which, together with the surrounding sound, highlights the presence of growing tension. The disturbing and unexpected water movement announces the harbinger of a rare visual event (uncanny, sinister) 1.

This project focuses on the issue of representation on screen and emphasizes concepts related to memory and time contained in the still image and the moving image. As research methodology, this work explores the use of the appropriation of photographic images and old postcards which live as objects with a temporary degradation. These images are working with video images, thereby seeking to establish visual connections between different media.

Based on this dialogue, "any image influences other images in a certain way" (Bergson, 1999, p. 14) and enables routes of correspondence between images with different contexts that complement and introduce their authority through a visual process.

In that regard, it is important to explore the construction of dialogues and experimentation of solutions between video and photography, in order to articulate the new contemporary forms of artistic and technological expression.

With the theoretical reflection on the concepts of memory and time, roads of correspondence between the frozen image of photography and the moving image of the video open up, like a matrix that generates a process of mental construction.

Within a paradigm of memories defined by the association of images that are familiar, the intention is to represent the moving image as the embodiment of a thought lost in the time of the image. It reminds us of something lived, prompting the viewer to "trigger a kind of inner cinema "(Bergson, 2001, p. 271) through which a rare visual phenomenon occurs.

Water has been the element selected for its transformative movement, whose mass is subject to a hypnotic visual metamorphosis -inducing thus transmutations of space around different visual perceptions.

The two intertwining images that represent different registers of representation - half the image is static and the other half is in motion - get together in a single device and thus present a visual event whose rarity, according to Freud, is realized by a paradoxical feeling; a feeling of a familiar attraction and rejection at the same time.

It will be important to explore this temporary shock of two moments observed in a single visual device, opening opportunities for reflection and analysis of the influence between the different media, in regard to appropriation. In terms of perception, it is intended that the construction of this visuality points towards issues of interaction with the viewer, providing a key to trigger a process of visual construction in which "time is necessarily an indirect representation because it flows from the montage which links one movement-image to another."(Deleuze, 2006, p. 53).

Notes

[1] Freudian concept (Das Unheimliche) that refers to something that may be familiar and the same time strange or disturbing, resulting in a feeling of discomfort. A cognitive dissonance that often strange is familiar, even though contradictory and paradoxical, may cause attraction and repulsion at the same time.
Memento. Apropiación de Memorias

El video comienza con una imagen fija que representa una piscina en un complejo vacacional de los años 30. Varias personas están sentadas alrededor de la estructura, mirando cómo un hombre se sumerge en el agua.
La acción comienza con la transformación de la imagen estática del agua de la piscina en un movimiento ondulatorio que, junto con un sonido nvolvente, acentúa la presencia de una creciente tensión. El inquietante e inesperado movimiento del agua anuncia el presagio de un raro acontecimiento visual (uncanny, siniestro) 1.

Este proyecto se centra en la cuestión de la representación en pantalla y hace hincapié en conceptos relacionados con la memoria y el tiempo contenidos en la imagen fija y la imagen en movimiento.
Como metodología de investigación, este trabajo pretende explorar el uso de la apropiación de imágenes fotográficas y de postales antiguas que viven como objetos gastados con con una degradación temporal. Estas imágenes se trabajan junto con imágenes de video, buscando de esta manera establecer conexiones visuales entre los diferentes medios de comunicación.

Basándose en ese diálogo, "cualquier imagen influye en otras imágenes de una manera determinada" (Bergson, 1999, p. 14) y permite abrir rutas de correspondencia entre imágenes con diferentes inscripciones que se complementan e introducen su autoridad durante el proceso de su visualidad.

En ese sentido, es importante explorar la construcción de diálogos y la experimentación de soluciones entre el vídeo y la fotografía, con el fin de articular las nuevas formas contemporáneas de expresión artística y tecnológica.

Con la reflexión teórica sobre los conceptos de memoria y el tiempo, se han abierto caminos de correspondencia entre la imagen congelada de la fotografia y la imagen en movimiento del video, como matriz generadora de un proceso de construcción mental.

Dentro de un paradigma de memorias definidas por la asociación de imágenes que nos son familiares, la intención es representar la imagen en movimiento como materialización de un pensamiento perdido en el tiempo de la imagen, que recuerde algo vivido, induciendo al observador a "accionar una especie de cinematógrafo interior"(Bergson, 2001, p. 271) a través del cual se encuentra con un raro fenómeno visual.

El agua ha sido el elemento elegido, por su movimiento transformador, cuya masa esta sujeta a hipnóticas metamorfosis visuales que inducen a transmutaciones del espacio que rodea diferentes percepciones visuales.

Entrelazándose, las dos imágenes en diferentes registros de representación - la mitad de la imagen es estática y la otra mitad está en movimiento - se confrontan en un único dispositivo y, así, presentan un evento visual cuya rareza, según Freud, se acciona a través de un sentimiento paradójico de algo familiarmente atractivo y al mismo tiempo de rechazo.

Será importante explorar este choque temporal de dos momentos observados en un único dispositivo visual para que se abran posibilidades para la reflexión y el análisis de la influencia que los dos medios tienen entre si, en función del contexto de apropiación. A nivel de percepción, se pretende que la construcción de esta visualidad apunte hacia cuestiones relativas a la interacción con la mirada del espectador, sirviendo de llave para accionar un proceso de construcción visual por el cual el "tiempo es necesariamente una representación indirecta, porque surge del montaje que conecta una imagen-movimiento a otra"(Deleuze, 2006, p. 53).

Memento: Apropriação de memórias

O vídeo principia com a representação da imagem estática de uma piscina num local de veraneio dos anos 30. Algumas pessoas encontram-se sentadas à beira da estrutura circundante do local, observando o mergulho de um homem. A acção inicia-se com a transformação da imagem estática da água da piscina numa água em movimento ondulante, a par com um som envolvente, acentuando a presença de uma crescente tensão. Uma inquietante agitação inesperada das águas anuncia o prenúncio de um acontecimento visual estranho (uncanny)1.

Este projecto incide na problemática da representação em contexto de ecrã e aponta para conceitos ligados à memória e tempo contidos na imagem estática e na imagem movimento.
Como metodologia de investigação este trabalho visa explorar o uso da apropriação de imagens fotográficas e postais antigos que vivam como objectos de uso e com uma degradação temporal e trabalhá-los em conjunto com imagens em vídeo, procurando deste modo estabelecer conexões visuais entre os diferentes media.

Com base nesse diálogo, «qualquer imagem influencia as outras imagens de uma maneira determinada» (Bergson, 1999, p. 14) e propõe-se abrir caminhos de correspondência entre imagens com registos distintos que se complementem e introduzam a sua autoridade durante o processo da visualidade.
Neste sentido, importa explorar a construção de diálogos e a experimentação de soluções entre o vídeo e a fotografia, de forma a articularem na contemporaneidade novas matrizes de expressão artística e tecnológica.
Tendo como base de reflexão teórica os conceitos de memória e de tempo, foram abertos caminhos de correspondência entre a imagem congelada da fotografia e a imagem em movimento do vídeo como matriz geradora de um processo de construção mental.

Dentro de um paradigma de memórias, definidas pela associação de imagens que nos são familiares, pretende-se representar a imagem em movimento como uma materialização de um pensamento perdido no tempo da imagem, que lembre algo vivido, induzindo o observador a «accionar uma espécie de cinematógrafo interior» (Bergson, 2001, p. 271) através do qual se depare com um fenómeno visual estranho.
A água foi o elemento escolhido pelo movimento transformador em si contido e cuja massa está sujeita a hipnóticas metamorfoses visuais que induzem à transmutações do espaço em volta e a diferentes percepções visuais.

Interligando-se duas imagens em diferentes registos de representação - metade da imagem é estática e a outra metade tem movimento - elas confrontam-se num único dispositivo e, desta forma, convoca-se um acontecimento visual cuja estranheza, segundo Freud, é accionada através de um sentimento paradoxal de algo familiarmente atractivo e ao mesmo tempo de repulsa.

Será da maior importância explorar esse confronto temporal de dois momentos observados num único dispositivo visual, abrindo possibilidades à reflexão e à análise da influência que os dois media exercem um sobre o outro, tendo por base o contexto de apropriação de imagens usadas temporalmente. Ao nível da percepção, pretende-se que a construção desta visualidade aponte para questões relativas à interacção com o olhar do observador, servindo de chave para o accionamento de um processo de construção visual, através da qual, o «tempo é necessariamente uma representação indirecta, porque decorre da montagem que liga uma imagem-movimento a uma outra» (Deleuze, 2006, p. 53).

Memento. Appropriazione delle Memorie

Il video inizia con un’immagine fissa che rappresenta una piscina in un resort degli anni 30. Molte persone sono sedute intorno alla struttura, guardando un uomo immerso nell’acqua (1).

L’azione comincia con la trasformazione dell’immagine statica dell’acqua della piscina in un movimento ondulatorio che, insieme a un suono di sottofondo, enfatizza la presenza di una crescente tensione. L’inaspettato e inquietante movimento dell’acqua preannuncia uno strano evento visivo (inspiegabile e sinistro) 1.

Questo progetto si concentra sulla questione della rappresentazione su schermo ed enfatizza concetti relativi alla memoria e al tempo contenuti nell’immagine fissa e nell’immagine in movimento. Come metodologia di ricerca, questo lavoro esplora l’uso dell’appropriazione delle immagini fotografiche e delle cartoline antiche che vivono come oggetti consumati da una degradazione temporanea. Queste immagini sono lavorate con video immagine, e in tal modo cercano di stabilire una connessione tra differenti media.

Basandosi sul dialogo, “tutte le immagini in un certo modo influenzano le altre immagini” (Bergson, 1999, p. 14) si attivano rute di corrispondenza tra immagini con diverse iscrizioni che completano e introducono la loro autorità attraverso il processo visuale.

A tal proposito, è importante esplorare la costruzione dei dialoghi e la sperimentazione delle soluzioni tra video e fotografia, in modo da articolare le nuove forme contemporanee di espressione artistica e tecnologica.

Con una riflessione teorica sui concetti di memoria e tempo, si sono aperte strade di corrispondenza tra l’immagine congelata della fotografia e l’immagine in movimento del video, come un matrix che genera un processo mentale di costruzione.

Dentro un paradigma della memoria definito dall’associazione delle immagini che ci sono familiari, l’intensione è di rappresentare le immagini in movimento come una materializzazione di una idea persa nel tempo dell’immagine. Queste ricordano qualcosa di vissuto, suggerendo all’osservatore di “innescare un tipo di cinema recondito” (Bergson, 2001, p. 271) attraverso il quale accade un evento visivo inusuale.

L’acqua è stata scelta per il suo movimento di trasformazione, la cui massa è soggetta a una metamorfosi visiva ipnotica – conducendo dunque la trasmutazione dello spazio intorno a diverse percezioni visive.

Le due immagini interconnesse che rappresentano diversi registri di rappresentazione – per metà l’immagine è statica e per metà è in movimento – sono unite in un singolo dispositivo e quindi presentano un evento visivo la cui rarezza, secondo Freud, è realizzata da un sentimento paradossale; un sentimento familiare che allo stesso tempo attrae e rigetta.

Sarà importante esplorare questo shock temporaneo dei due momenti osservati in un singolo dispositivo visivo affinché si aprano opportunità di riflessione e analisi sull’influenza tra media diversi, rispetto al contesto di appropriazione. In termini di percezione, si vuole che la costruzione di questi punti di visibilità, attraverso la questione dell’interazione con l’osservatore, fornisca una chiave per innescare un processo di costruzione visiva nella quale “il tempo è necessariamente una rappresentazione indiretta in quanto fluisce da un montaggio che unisce un movimento-immagine ad un altro”. (Deleuze, 2006, p. 53).

Memento. Οικειοποίηση αναμνήσεων

Το βίντεο αρχίζει με την εικόνα μιας πισίνας σε ένα θέρετρο στη δεκαετία του '30. Αρκετοί άνθρωποι κάθονται γύρω από το νερό, κοιτάζοντας έναν άνθρωπο βυθισμένο στο νερό. Η δράση αρχίζει με την μετατροπή της στατικής εικόνας του νερού της πισίνας σε ένα κύμα το οποίο, μαζί με τον περιβάλλοντα ήχο, υπογραμμίζει την παρουσία της αυξανόμενης έντασης. Η ενοχλητική και απροσδόκητη κίνηση του νερού αποτελεί οιωνό ενός παράξενου εικαστικού δρώμενου.

Το έργο εστιάζει στο ζήτημα της αναπαράστασης στην οθόνη και τονίζει έννοιες που σχετίζονται με τη μνήμη και το χρόνο μέσα από την ακίνητη και την κινούμενη εικόνα. Ως μεθοδολογία έρευνας, το έργο αυτό διερευνά την επανάχρηση φωτογραφικών εικόνων και παλιών καρτ-ποστάλ που ζουν ως αντικείμενα φθαρμένα από το χρόνο. Αυτές οι εικόνες συνδυάζονται με το βίντεο, ενώνοντας διαφορετικά μέσα.

Με βάση αυτό το διαλόγο "οποιαδήποτε εικόνα επηρεάζει άλλες εικόνες με έναν συγκεκριμένο τρόπο" (Bergson, 1999, σ. 14) και ανοίγει το δρόμο για επικοινωνία μεταξύ εικόνων με διαφορετικά πλαίσια που πραγματώνονται μέσα από την εικαστική διαδικασία.

Είναι σημαντικό να διερευνηθεί η κατασκευή των διαλόγων και οι πειραματισμοί μεταξύ βίντεο και φωτογραφίας, προκειμένου να συνδεθούν οι νέες σύγχρονες μορφές καλλιτεχνικής και τεχνολογικής έκφρασης.

Με τον θεωρητικό προβληματισμό σχετικά με τις έννοιες της μνήμης και του χρόνου, οι δρόμοι της επικοινωνίας μεταξύ της στατικής εικόνας της φωτογραφίας και της κινούμενης εικόνας του βίντεο ανοίγουν, σαν μια μήτρα που δημιουργεί μια διαδικασία ψυχικής κατασκευής.

Μέσα από τις αναμνήσεις που ορίζονται από γνώριμες εικόνες, η πρόθεση είναι να προβληθεί η κινούμενη εικόνα ως η ενσάρκωση μιας σκέψης που χάνεται στο χρόνο της εικόνας. Μας θυμίζει κάτι βιωμένο, προτρέποντας το θεατή να «πυροδοτήσει ένα είδος εσωτερικού κινηματογράφου» (Bergson, 2001, σ. 271), μέσω του οποίου παρουσιάζεται ένα σπάνιο οπτικό φαινόμενο.

Το νερό επιλέχθηκε ως στοιχείο για την μεταμορφωτική κίνησή του, που υποβάλει τη μάζα του σε έναν υπνωτικό μετασχηματισμό -προκαλώντας έτσι μεταλλαγές του χώρου γύρω από διαφορετικές οπτικές αντιλήψεις.

Οι δύο διαπλεκόμενες εικόνες που αντιπροσωπεύουν διαφορετικά είδη αναπαράστασης -στατικότητα και κίνηση- ενώνονται σε μία συσκευή και ως εκ τούτου παρουσιάζουν ένα εικαστικό γεγονός του οποίου η σπανιότητα, σύμφωνα με τον Φρόιντ, προκαλεί ένα παράδοξο αίσθημα οικείας έλξης και απόρριψης ταυτόχρονα.

Θα είναι σημαντικό να διερευνηθεί αυτό το προσωρινό σοκ των δύο στιγμών που συναντώνται σε μια συσκευή, ως ευκαιρία για προβληματισμό και ανάλυση της επιρροής μεταξύ των διαφόρων μέσων. Η εικαστικότητα του φαινομένου ενισχύει την αλληλλεπίδραση με τον θεατή, δημιουργώντας μια εικαστική σύνθεση όπου «ο χρόνος είναι απαραιτήτως μια έμμεση αντιπροσώπευση, διότι πηγάζει από το μοντάζ που συνδέει μια κίνηση-εικόνα στην άλλη. »(Deleuze, 2006, σ. 53).