Andrea Nacach "Comune di Poggioreale" [2014, MAR]

Body: 

Text by: Modesta Di Paola

[gss ids="file" ids="35608,35609,35604,35605,35606,35607,35610,35603,35611,35612,35613"]

 

…And suddenly we face some silent and crumbling ruins. A strange calm difficult to relent. There is no life, only shapeless matter that reveals a distant past, a culture, a society. A sense of loss and loneliness in an indigo blue sky, moved by a soft summer breeze...

Perhaps this is a vague idea of the feeling experienced by the few passing tourists in Poggioreale, a peasant village located in the Valle del Belice in Sicily. The night of January 14 to 15, 1968, a strong earthquake destroyed it, along with the other small towns of the region, leaving miraculously intact a network of roads and some of its most representative buildings. During a trip to the warm Mediterranean island, the ghost town is rediscovered by the Argentinian artist Andrea Nacach, who starts recording on photographic sequences its essence of abandonment and loss. With a series of snapshots in polaroid Andrea documents the historical present of the village. The mass abandonment has actually determined the static essence of the place, fixing it into an image that is “presentified” before the viewer of any moment in time. Thus Andrea makes us sense the backwardness of the local population, mostly seniors, women and children - and the decline of the housing built on tufa, which collapsed helplessly with the earthquake tremors, a social backwardness that affected a great part of Italian postwar society. In fact, Poggioreale is just one of the many examples of the inertia and the delays in the reconstruction of the new city that forced part of the population to emigrate and others to live in barracks weak for many years.

Andrea Nacach creates a poetic and social work that, after many years and through the eyes of a foreigner, documents in polaroid the memory of a place abandoned not only by locals but also by a public authority struggling with corruption and lax attitudes. A photo reportage that, between evocation and memory, documents a story that is still strongly contemporary.

.

» » »

.

... Y de repente nos encontramos frente a unas ruinas desmoronadas y silenciosas. Una calma extraña que no se aplaca. No hay vida, sólo materia informe que revela un pasado, una cultura, una sociedad lejana. Una sensación de pérdida y soledad bajo un cielo azul índigo, movido por una suave brisa de verano...

Tal vez esta es una vaga idea de la sensación que podrían tener los pocos turistas de paso en Poggioreale, un pueblo de origen campesino ubicado en el Valle del Belice, en Sicilia. La noche del 14 al 15 de enero de 1968, un fuerte terremoto la destruyó junto a otros pequeños pueblos de la región, dejando milagrosamente intactos la red de las carreteras y algunos de sus edificios más representativos. Durante un viaje a la cálida isla del Mediterráneo, la ciudad fantasma es redescubiertapor la artista argentina Andrea Nacach, que empieza a grabar en secuencias fotográficas su esencia de abandono y pérdida. Con una serie de instantáneas tomados en formatos polaroids Andrea documenta el presente histórico del pueblo. El abandono de masas de hecho ha determinado la esencia estática del lugar, fijandolo en una imagen que se “presentifica” delante de la mirada del espectador de cada época. Andrea nos transmite así el atraso en que vivía la población local -principalmente ancianos, mujeres y niños- y la decadencia de las viviendas construidas en toba, que se derrumbaron sin remedio con los temblores del terremoto; un atraso social que afectaba a gran parte de la sociedad italiana de la posguerra. De hecho, Poggioreale es sólo uno de los muchos ejemplos de la inercia y las demoras en la reconstrucción de la nueva ciudad que obligaron a una parte de la población a emigrar y a otra parte a vivir en débiles barracas durante muchísimos años.

La de Andrea Nacach es una obra poética y social que, después de muchos años y con ojos extranjeros, documenta en formato polaroid la memoria de un lugar abandonado no sólo por la población local, sino también por una administración pública en lucha entre el poder de la corrupción y las actitudes laxas. Un reportaje fotográfico que, entre evocación y memoria, documenta una historia aún poderosamente contemporánea.

.

» » »

.

E d'immediato ci si ritrova dinnanzi rovine fatiscenti e silenziose. Una calma inquietante che non si placa. Non c'è vita solo materia informe che lascia intravedere un passato, una cultura, una società. Un sentimento di smarrimento e solitudine sotto un cielo blu d'acanto, mosso da un lieve vento estivo...

Questa è forse un'idea pallida di come potrebbe sentirsi uno dei pochi turisti di passaggio nella vecchia Poggioreale, un paese di origine contadina situato nella Valle del Belice, in Sicilia.

Nella notte tra il 14 e il 15 gennaio del 1968 un violento terremoto la distrusse insieme ad altri piccoli centri della regione. Rimasta miracolosamente intatta nel tessuto viario e in alcuni edifici più rappresentativi, la città fantasma è stata raccontata dall'artista argentina Andrea Nacach durante un viaggio nella calda isola del Mediterraneo. Con una serie di istantanee in formato polaroid, Andrea documenta il presente storico della cittadina. L'abbandono di massa ha infatti determinato l'essenza statica del luogo, fissandolo in una stessa immagine che si “presentifica” dinnanzi allo sguardo del visitante di ogni tempo. Andrea mette così a nudo l'arretratezza in cui viveva la popolazione del luogo -prevalentemente vecchi, donne e bambini- e la fatiscenza costruttiva delle abitazioni in tufo, crollate senza scampo sotto i sussulti del sisma. Un disagio sociale che colpiva buona parte delle società italiane nel dopoguerra. Poggioreale è infatti solo uno dei molti esempi d'inerzia e ritardi nella ricostruzione della nuova città, che costrinsero parte della popolazione a emigrare e un'altra parte a vivere in squallide baracche per moltissimi anni.

Un lavoro poetico e sociale quello di Andrea Nacach che riscatta in sequenze di polaroids, a distanza di molti anni e con occhi stranieri, la memoria di un luogo abbandonato, non solo dalla popolazione autoctona ma anche da un potere che si dimena tra corruzione e atteggiamenti lassisti. Un reportage fotografico dunque, che tra evocazione e memoria, documenta una storia ancora potentemente contemporanea.

.

» » »

.

...E de repente nos deparamos com ruínas desmoronadas e silenciosas. Uma estranha calma que não se atenua. Não há vida, somente uma matéria informe que revela um passado, uma cultura, uma sociedade distante. Uma sensação de perda e solidão sob um céu azul índigo, sustentado por uma suave brisa de verão...

Talvez seja esta sensação, embora pálida, que vivem os poucos turistas de passagem por Poggioreale, um vilarejo de origem campesina localizado no Valle del Belice, Sicília. Na noite entre 14 e 15 de janeiro de 1968 foi destruída por um terremoto junto com outros pequenos vilarejos da região, restanto milagrosamente intactas uma rede de estradas e alguns dos edifícios mais representativos da cidade fantasma. A artista argentina Andrea Nacach, passando pela cálida ilha do Mediterrâneo, descobriu e gravou em sequências fotográficas sua essência de abandono e perda. Com uma série de instantáneas em formatos polaroids, Andrea documenta o presente histórico do vilarejo. O abandono de massas determinou a essência estática do lugar, resultando em uma imagem que se “presentifica” ante ao olhar do espectador de cada época. Andrea nos transmite assim o atraso em que vivia a população local -principalmente anciãos, mulheres e crianças- e a decadência das vivendas construídas em rochas que, naturalmente, foram desmoronadas sem escapatória sob os tremores do terremoto: um atraso social que afetava grande parte da sociedade italiana do pós-guerra.

Uma obra poética e social a de Andrea Nacach que, depois de muitos anos e com olhos estrangeiros, documenta em formato polaroid os lugares abandonados pela população local e por uma administração pública em luta contra o poder da corrupção e as atitudes de descaso. Poggioreale de fato tem sido um dos exemplos mais escandalosos de inércia e demora na reconstrução da nova cidade, o que obrigou a população a emigrar ou a viver em cabanas miseráveis durante muitos anos.

Um registro fotográfico, então que, entre evocação e memória, nos mostra uma história ainda poderosamente contemporânea.

.

» » »

.

...Και ξαφνικά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με σιωπηλά ερείπια. Μια παράξενη ηρεμία που δεν υποχωρεί. Δεν υπάρχει ζωή, μόνο άμορφη ύλη που αποκαλύπτει ένα μακρινό παρελθόν, έναν πολιτισμό, μια κοινωνία. Μια αίσθηση απώλειας και μοναξιάς κάτω από ένα λουλακί ουρανό, που κινείται από ένα απαλό καλοκαιρινό αεράκι...

Ίσως αυτό δίνει μια αόριστη ιδέα για την αίσθηση που θα μπορούσαν να αποκομίσουν οι ελάχιστοι περαστικοί από το Poggioreale, ένα αγροτικό χωριό που βρίσκεται στη Valle del Belice στη Σικελία. Τη νύχτα 14ης προς 15ης Ιανουαρίου 1968, ένας ισχυρός σεισμός το κατέστρεψε μαζί με άλλες μικρές πόλεις της περιοχής, αφήνοντας άθικτο ως εκ θαύματος το οδικό δίκτυο και μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά κτίριά του. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο ζεστό νησί της Μεσογείου, η πόλη φάντασμα ανακαλύφθηκε από την καλλιτέχνη Andrea Nacach από την Αργεντινή, η οποία ξεκίνησε να καταγράφει σε φωτογραφικές ακολουθίες την ουσία της εγκατάλειψης και της απώλειας. Σε μια σειρά από στιγμιότυπα τραβηγμένα με polaroid η Andrea τεκμηριώνει το ιστορικό παρόν του χωριού. Η μαζική εγκατάλειψη καθόρισε βαθιά τη στατική ουσία του τόπου, αποτυπώνοντάς την σε μια εικόνα που μετατρέπεται σε παρόν μπροστά στα μάτια του θεατή κάθε εποχής. H Andrea μας μεταφέρει τις οπισθοδρομικές συνθήκες διαβίωσης του ντόπιου πληθυσμού –που αποτελείτο κυρίως από ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά- και την παρακμή των σπιτιών που χτίστηκαν πάνω σε ηφαιστειακή τέφρα, που κατέρρευσαν αβοήθητα από τις σεισμικές δονήσεις· μια κοινωνική καθυστέρηση που έπληξε μεγάλο μέρος της μεταπολεμικής ιταλικής κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, το Poggioreale είναι ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα της αδράνειας και των καθυστερήσεων στην ανοικοδόμηση της νέας πόλης που ανάγκασε μέρος του πληθυσμού να μεταναστεύσει αλλού και να ζήσει σε πρόχειρους καταυλισμούς για πολλά χρόνια.

Η Andrea Nacach καταθέτει ένα ποιητικό και κοινωνικό έργο, που μετά από πολλά χρόνια και μέσα από τα μάτια μιας ξένης, τεκμηριώνει σε polaroid τη μνήμη ενός τόπου εγκαταλειμμένου όχι μόνο από τους ντόπιους αλλά και από μια δημόσια διοίκηση σε μάχη με την δύναμη της διαφθοράς και της χαλαρότητας. Ένα φωτορεπορτάζ που,  μεταξύ της ανάκλησης και της μνήμης, καταγράφει μια ιστορία που είναι ακόμα έντονα σύγχρονη.