Για τη φωτογραφία του Λεωνίδα Χαλκίδη
Εδώ βλέπουμε τη στέψη της Παναγίας. Η πράξη της στέψης έχει ήδη λάβει χώρα: Η τιμώμενη στέκει αγέρωχη ανάμεσα στις επιτύμβιες στήλες του Πριν και του Μετά: Καθώς πρόκειται για παράσταση της θριαμβεύουσας στιγμής, ο ουρανός έχει ανοίξει και τα δέντρα φτιάχνουν ένα δοξαστικό στεφάνι για τους δύο αγγέλους. Στη σύνθεση επιβάλλεται μια ενότητα που αλυσσοδένει την τελετή στο αιώνιο και το διαρκές του καθημερινού. Οι εικονιζόμενοι, πιστοί στις αρχές του μπαρόκ, συναισθάνονται την ευθύνη τους: Κανείς τους δεν χαμογελά, έτσι ώστε το βάρος και η ευθύτητα του βλέμματός τους να οικοδομούν μια συμμετρία απόλυτη και δραματική.
Μετά έρχονται οι λεπτομέρειες. Τα λουλούδια ακινητούν ανθισμένα στο ένδυμα της εστεμμένης, για να σκορπιστούν στο γκαζόν με το πέρας της συνόδου. Γιατί έχει βγάλει τα σανδάλια της; Κάπου κοντά είναι η θάλασσα, το φως είναι θολό, αλλά όταν έρθουν οι κεραυνοί δεν θα χτυπήσουν στο μαρμάρινο βάθρο. Την προστατεύει η μεταλλική αγκράφα στη δερμάτινη ζώνη - αγνή και άγρια υπόμνηση της Αρτέμιδος, της Νηιθίδος, της Μπάνκα-Μούντι, θεοτήτων της γονιμότητας και του κυνηγιού (και ονόματα τραπεζών και ασφαλειών ζωής).
Και οι δύο φύλακες; Ο ένας σε στάση δέησης, ο άλλος προσοχής, επιδεικνύουν ιερατικά τα οχήματα της αφοσίωσής τους: δύο ιπτάμενες σανίδες στηριγμένες κάθετα στην πλάκα, γεμάτες εντολές και εμβλήματα. Στην καρδιά και στον θώρακα φέρουν και οι ίδιοι, όπως και η κεντρική φιγούρα, τα σύμβολα του κυνηγιού: το θήραμα, το πρόσωπο, τη μηχανή, τον στόχο, τρόπαια του πολέμου της ενηλικίωσης (και μάρκες πολυεθνικών προϊόντων made in sweatshops in China and Bangladesh).
Η χημική εκμετάλλευση μιας αντανάκλασης, η αιχμαλωσία ενός αβέβαιου σπασμού, αυτό δεν είναι η φωτογραφία; Με την απορροφητικότητα των συνειρμών της, μια εικόνα στο χαρτί ή την οθόνη μπορεί μόνον –και στην καλύτερη περίπτωση- να συγκεντρώσει, για λίγο και αναπάντεχα, την άτακτη ροή της όρασης. Έτσι, κάθε φορά που του ζητά να βυθιστεί στη θριαμβεύουσα στιγμή, το ζαλισμένο βλέμμα ανταποκρίνεται αποδίδοντας, όσο μπορεί, τιμή στη μνήμη του αίματος που έχτισε την ιστορία της ανάγνωσης.